گروه گزارش ویژه مشرق- مؤسسه بروکینگز یک اندیشکده آمریکایی است که مقر آن در واشنگتن قرار دارد. بروکینگز که یکی از قدیمی‌ترین اندیشکده‌های واشنگتن است در امر تحقیقات و آموزش علوم اجتماعی، اصول اقتصاد، سیاست‌گذاری شهری، مدیریت دولتی، سیاست خارجی، اقتصاد جهانی و توسعه، فعالیت دارد. این اندیشکده در گزارش برترین اندیشکده‌های جهان در سال 2012 و 2013  که از سوی دانشگاه پنسیلوانیا منتشر شده، به عنوان بانفوذترین اندیشکده جهان معرفی شد.

رسالت عنوان شده این مؤسسه "فراهم ساختن نظریه‌ها و توصیه‌های جدید و عملی است که سه هدف را پیش می‌برند: تقویت دموکراسی از نوع آمریکایی؛ پدید آوردن رفاه اقتصادی – اجتماعی، امنیت و فرصت‌های مختلف برای تمام آمریکایی‌ها؛ ایجاد نظام بین‌المللی بازتر و مرفه‌تر، همراه با همکاری‌های بیشتر.

اندیشکده بروکینگز به سه بخش تحقیقاتی تقسیم شده است: دایره پژوهش‌های سیاست خارجی، دایره پژوهش‌های اقتصادی و دایره پژوهش‌های دولتی و حکومتی.

تالبوت رئیس کنونی اندیشکده بروکینگز تاکید می‌کند که این تقسیم بندی‌ها صوری است و در موارد بی‌‌شماری این خطوط در یک دیگر تداخل پیدا می‌کند، چون تحقیقات بسیاری توسط اندیشکده صورت گرفته است که هر سه حوزه را شامل می‌شود. همان طور که ساختار تشکیلاتی اندیشکده شمار زیادی از دوایر و شاخه‌های تحقیقاتی را در بر می‌گیرد که یا براساس حوزه جغرافیایی و یا موضوع تحقیق و پژوهش تقسیم شده است، مانند مرکز تحقیقات خاورمیانه یا مرکز سیاست‌های آموزشی.

غیر از آن به نظر می‌رسد، وظیفه این اندیشکده و عملکرد آن با آنچه مد نظر بنیانگذار آن بوده، به شکل ریشه‌ای تغییر کرده است، چرا که رابرت بروکینگز موسس این اندیشکده یکبار گفته بود که «فعالیت‌های بروکینگز باید تنها بر ارائه افکار متمرکز باشد، بدون آنکه به آنها پوشش ایدئولوژیک بدهد یا آنها را در این پوشش پنهان سازد». در حالی‌که در حال حاضر کسانی‌که پژوهش‌ها و تحقیقات اندیشکده بروکینگز را دنبال می‌کنند، به راحتی می‌توانند ایدئولوژی حاکم بر خط مشی تحقیقاتی مرکز و پژوهش‌های ارائه شده توسط آن را از طریق موضوعاتی که برای پژوهش انتخاب می‌شوند و افکار و اندیشه‌هایی که سیاستگذاران و افکار عمومی ارائه می‌شود، دریابند.

رابرت بروکینگز

مؤسسه بروکینگز می‌گوید اندیشمندان و اعضایش "دیدگاه‌های مختلفی" دارند و خود را یک مؤسسه غیرحزبی می‌داند، اما رسانه‌ها اغلب این مؤسسه را ” لیبرالی متمایل به میانه‌روها ” یا "میانه‌رو” توصیف می‌کنند. در یک تحلیل دانشگاهی که بر سوابق کنگره بین سال‌های 1993 تا 2002 انجام شد، مشخص شد که سیاستمداران محافظه‌کار تقریباً به اندازه سیاستمداران لیبرال به بروکینگز مراجعه داشته‌اند، و این مؤسسه در مقیاس 100-1 که در آن 100 به معنای لیبرال‌ترین امتیاز است، امتیاز 53 را کسب کرده است. در همین بررسی مشخص شد بروکینگز اندیشکده‌ای است که سیاستمداران و رسانه‌های آمریکا بیشترین نقل قول را از آن دارند.

موضع سیاسی

بروکینگز به عنوان یک سازمان غیرانتفاعی خود را یک مؤسسه مستقل و غیرحزبی می‌داند. بررسی‌ای که در سال 2011 در مورد مبالغ اهدایی کارمندان این مؤسسه بین سال‌های 2003 تا 2010 انجام شد نشان داد 6/97% مبالغ اهدایی سیاسی کارمندان بروکینگز به دموکرات‌ها داده‌شده‌اند و بنابراین بروکینگز را به عنوان مؤسسه‌ای لیبرال توصیف کرد. اما در یک پژوهش دانشگاهی که در سال 2005 انجام شد نتیجه‌گیری شد این مؤسسه میانه‌رو است چون در سوابق کنگره از سال 1993 تا 2002 سیاستمداران لیبرال و محافظه‌کار تقریباً به یک اندازه به عنوان یک مرجع موثق به بروکینگز رجوع داشته‌اند. روزنامه واشنگتن‌پست مؤسسه بروکینگز را میانه‌رو و لیبرال توصیف کرده است. لس‌آنجلس تایمز قبل از این‌که اعلام کند به نظرش چنین برچسب‌هایی اهمیت ندارند بروکینگز را متمایل به لیبرال‌ها و میانه‌رو توصیف می‌کرد. در سال 1977 مجله تایم، بروکینگز را با عنوان "اندیشکده ممتاز لیبرال کشور” توصیف کرد. نیوزویک این اندیشکده را میانه‌رو می‌داند اما نشریه پولتیکو از عبارت میانه‌رو-چپ‌گرا استفاده کرده است. به علاوه گروه جناح چپی "دیدبان رسانه‌ها" به نام بی‌طرفی و صحت گزارش، این مؤسسه را محافظه‌کار می‌داند.

اما بعضی لیبرال‌ها استدلال می‌کنند علیرغم این‌که این مؤسسه به میانه‌روی متمایل به چپ بودن شهرت دارد، اندیشمندان سیاست خارجی بروکینگز بیش از حد از سیاست‌های دولت بوش در خارج از آمریکا حمایت می‌کردند. متیو ایگلسیاس به عنوان یک وبلاگ‌نویس لیبرال عنوان کرده است. مایکل اوهانلون که از اندیشمندان بروکینگز است اغلب با اندیشمندان سازمان‌های محافظه‌کار مانند انجمن امریکن انترپرایز، ویکلی استاندارد و پروژه‌ قرن جدید آمریکایی هم‌سو است. به‌همین صورت، بنجامین ویتس مدیر تحقیقات بروکینگز عضو کارگروه حقوق و امنیت ملی انستیتو هوور (نزدیک به محافظه‌کاران) است. اندیشمندان بروکینگز از جمله مک کلیلان، رون هاسکینز و مارتین ایندیک در دولت‌های دموکرات و جمهوری‌خواه خدمت کرده‌اند.

متیو ایگلسیاس

مارک مک‌کلیلان

مارتین ایندیک

 

بنجامین ویتس


 کنت دوبرستین

اعضای هیئت‌ امنای بروکینگز اغلب دموکرات‌های سرشناسی مانند "لورا تایسون" مشاور ارشد اقتصادی کاخ سفید در دوره ریاست جمهوری بیل کلینتون هستند اما چند جمهوری‌خواه میانه‌رو مانند "کنت دوبرستین" رئیس سابق امور ستادی در دوره رونالد ریگان نیز عضو این هیئت می‌باشند.

لورا تایسون

تاریخچه‌ای از فعالیت‌های بروکینگز

1979-1916

بروکینگز در سال 1916 با عنوان مؤسسه تحقیقات دولتی (IGR) تأسیس شد و رسالت آن عبارت بود از "تبدیل شدن به اولین سازمان خصوصی ویژه تحلیل موضوعات سیاست عمومی در سطح ملی”. رابرت اس بروکینگز (1932 -1850) این مؤسسه را تأسیس کرد چراکه وی بر این باور بود که دولت‌ها و حکومت‌ها می‌توانند از ایده تلفیق و ادغام پژوهش‌ها و تحقیقات اقتصادی و اداری استفاده کنند. او در ابتدا منابع مالی شکل‌گیری سه سازمان را تأمین می‌کرد: مؤسسه تحقیقات دولتی، مؤسسه اقتصاد، و دفتر آموزش فارغ‌التحصیلان رابرت بروکینگز که وابسته دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس بود. این سه مؤسسه در 8 دسامبر 1927 ادغام شدند و مؤسسه بروکینگز شکل گرفت.

در دوران بحران مالی بزرگ، فرانکلین روزولت رئیس جمهور وقت، اقتصاددانان بروکینگز را مأمور کرد تا علل ریشه‌ای رکود را پیدا کنند. هارولد مولتون اولین رئیس بروکینگز و دیگر اندیشمندان بروکینگز بعدها رهبری مخالفت با سیاست جدید (برنامه توسعه اقتصادی فرانکلین روزولت پس از سال‌های بعد از بحران بزرگ در امریکا که در آن کمک به کشاورزی، بازنشستگی و بیمه بیکاری و غیره گنجانیده شده است) را به عهده گرفتند چون فکر می‌کردند چنین اقداماتی مانع بهبود اقتصادی می‌شوند. با ورود به جنگ جهانی دوم در سال 1941، محققان بروکینگز با مجموعه‌ای از تحقیقات در مورد تجهیزات قوا توجه خود را به کمک به دولت معطوف کردند.

در سال 1948 از بروکینگز خواسته شد طرحی برای مدیریت برنامه بهبود اروپا ارائه کند. طرح سازمان‌دهی حاصل تضمین می‌کرد طرح مارشال به دقت و بر مبنایی منظم و عملی اجرا شود.

در سال 1952 رابرت کالکینز به عنوان رئیس مؤسسه بروکینگز جانشین مولتون شد. او کمک‌های مالی از بنیادهای راکفلر و فورد دریافت کرد که باعث تقویت بنیه مالی مؤسسه شدند. او سازمان را حول مطالعات اقتصادی، مطالعات مدیریت دولتی و برنامه‌های سیاست خارجی سازمان‌دهی کرد. در سال 1957 این مؤسسه از خیابان جکسون به یک مرکز تحقیقات جدید در نزدیکی دوپونت سیرکل در واشنگتن انتقال پیدا کرد.

کرمیت گوردون در سال 1967 به ریاست بروکینگز رسید. او از بررسی گزینه‌های برنامه بودجه فدرال را در سال 1969 با عنوان "تعیین اولویت‌های ملی” شروع کرد. او برنامه مطالعات سیاست خارجی را نیز توسعه داد تا تحقیقات در حوزه دفاع و امنیت ملی را دربربگیرد. پس از انتخاب ریچارد نیکسون به ریاست‌جمهوری در سال 1968، رابطه بین مؤسسه بروکینگز و کاخ سفید بدتر شد؛ چارلز اولسون مشاور ارشد نیکسون زمانی پیشنهاد سوزاندن و از بین بردن این مؤسسه را مطرح کرد. اما در تمام دهه 1970 به بروکینگز قراردادهای تحقیقات فدرالی بیشتر از حد توان مؤسسه پیشنهاد می‌شد.

کرمیت گوردن - چارلز اولسون

2009-1980

در دهه 1980، این مؤسسه با محیط رقابتی و از نظر ایدئولوژیکی پرباری مواجه شد. نیاز به کاهش کسری بودجه فدرال و نیز بررسی مشکلات ناکارآمدی دولت و امنیت ملی موضوع تحقیق بسیار مهمی شدند. بروس مک‌لاری چهارمین رئیس بروکینگز، مرکز آموزش سیاست عمومی را نیز برای برگزاری کنفرانس‌های کارگاهی و گردهمائی‌های عمومی به منظور توسعه مخاطبین برنامه‌های تحقیقاتی تأسیس کرد.

در سال 1995، مایکل آرماکوست پنجمین رئیس مؤسسه بروکینگز شد و هدایت تلاش برای متمرکز ساختن رسالت مؤسسه در آستانه قرن بیست و یکم را به عهده گرفت. بروکینگز با هدایت آرماکوست چند مرکز تحقیقات بین‌رشته‌ای را ایجاد کرد، مانند مرکز سیاست شهری و کلان‌شهری (که در حال حاضر نام آن برنامه سیاست کلان‌شهری به ریاست بروس جی. کاتز است) که مشکلات شهرها و کلان‌شهرها را مورد توجه قرار می‌داد، و مرکز مطالعات سیاست شمال شرقی آسیا که متخصصان را از کشورهای مختلف آسیایی برای بررسی مسائل منطقه‌ای گردهم آورد.

مایکل آرماکوست

استروب تالبوت در سال 2002 رئیس بروکینگز شد. مدت کوتاهی پس از آن، بروکینگز مرکز سیاست خاورمیانه سابان و مرکز جان آل. تورنتون چین را راه انداخت. در اکتبر 2006، بروکینگز تأسیس مرکز بروکینگز-تسینگهوا در پکن را اعلام کرد. در جولای 2007، این مؤسسه ایجاد مرکز اصلاحات خدمات درمانی انگلبرگ به رهبری مارک مک کللان (McClellan) و در اکتبر 2007 ایجاد مرکز بروکینگز دوحه در قطر به رهبری هادی امیر را اعلام کرد.

استروب تالبوت

انتشارات

بروکینگز به عنوان یک مؤسسه، گزارشی سالانه منتشر می‌کند. انتشارات مؤسسه بروکینگز کتاب‌ها و مجله‌هایی را از تحقیقات خود مؤسسه و از نویسندگان خارج مؤسسه منتشر می‌کند. کتاب‌ها و مجله‌هایی که توسط بروکینگز منتشر می‌شوند عبارتند از مقالات فعالیت اقتصادی بروکینگز، آمریکای رها: انقلاب بوش در سیاست خارجی، جهان‌هراسی: مقابله با ترس از تجارت آزاد، هند: قدرت نوظهور، از چشم‌های آن‌ها، تسخیر شاه‌راه، توده‌ها در پرواز و بن‌بست از جمله این نشریات هستند. به علاوه کتاب‌ها، مقالات، گزارشات، یادداشت‌های سیاسی و شرح عقاید توسط برنامه‌های تحقیقاتی، مراکز، پروژه‌ها و عمدتاً توسط متخصصان بروکینگز تهیه می‌شوند.

نفوذ سیاسی

در رده‌بندی سالانه اندیشکده‌ها که توسط فارن پالیسی منتشر می‌شود بروکینگز اولین اندیشکده آمریکا است و در رده‌بندی جهانی اندیشکده‌ها نیز اولین رتبه را دارد. از بین 200 اندیشکده برتر آمریکا، تحقیقات مؤسسه بروکینگز به بیشترین میزان در رسانه‌ها عنوان می‌شوند. در یک ارزیابی که در سال 1997 بین اعضای کنگره انجام شد، بروکینگز بین 27 اندیشکده رتبه دوم تأثیرگذاری و رتبه اول اعتبار را به دست آورد. علاوه بر این، بروکینگز و محققان آن در کار خود خیلی به تأثیرگذاری بر جهت ایدئولوژیکی ملت توجه ندارند بلکه مایلند محققانی با صلاحیت مستحکم دانشگاهی داشته باشند. بروکینگز به همراه شورای روابط خارجی و موقوفه کارنگی برای صلح بین‌المللی، معمولاً یکی از صاحب‌نفوذترین نهادهای سیاسی در آمریکا در نظر گرفته می‌شود.

چارچوب‌های فکری اندیشکده بروکینگز

این نکته‌ای است که تالبوت نیز به آن اشاره و اذعان می‌کند. وی می‌گوید: افکار و اندیشه‌هایی که بروکینگز صادر کننده و منتشر کننده آن بودند، نقش مهم و اساسی را در بسیج افکار عمومی آمریکایی‌ها برای حضور در دو جنگ جهانی اول و دوم و در نظر گرفتن بودجه‌ای تحت عنوان بودجه دولت فدرال و سیستم خدمات مدنی ایفا کرد. همانطور که نقش بسزایی در اشاعه آنچه که «طرح مارشال» نامیده شد، داشت.

غیر از آن باید باید اندیشکده بروکینگز را از جمله اندیشکده‌های آمریکایی برشمرد که القا کننده اجرای سیاست «تحریم و مجازات» علیه کشورهای سرکش در اصطلاح آمریکایی آن (کشورهایی که از سیاست‌های آمریکا در عرصه بین المللی تبعیت نمی‌کنند) به شمار آورد.

همچنین اندیشکده بروکنیگز مهمترین عامل و محرک در پس تاسیس کمیته امنیت ملی آمریکا و تشکیلات و ساختارهای دفاعی و سیاست خارجی آمریکا و متعهد کردن این کشور جهت کمک به کشورهای فقیر و تغییر و تحول سیاست خارجی آمریکا در قبال روسیه پس از فروپاشی اتحاد شوروی سابق و تدوین سیاست آمریکا در قبال روس‌ها به شمار می‌آید.

تالبوت در ادامه به این نکته اشاره می‌کند که حوادث یازده سپتامبر تاثیر بسزایی در ایجاد تغییر کیفی در توجهات تحقیقاتی و پژوهشی اندیشکده بروکینگز داشت.

بر این اساس استروب تالبوت می‌گوید که بعد از حوادث یازده سپتامبر تحقیقات و پژوهش‌های اندیشکده بروکینگز بر تولید افکار و تحلیل‌هایی متمرکز گردید که بر بازنگری در روابط بین غرب و جهان اسلام و نحوه ایجاد موازنه و تعادل بین بیداری و آگاهی علیه «تروریسم» و میان حمایت از آزادی مدنی و همچنین نزاع اعراب – اسرائیل و نیاز به اتخاذ خط مشی‌های سنتی دیپلمات و توجه به آنها همزمان با ظهور بازیگران جدید در خارج از مرزهای کشورها تاکید داشتند و تلاش کرد، ایده‌ها و افکار برخاسته از این نوع تحقیقات و پژوهش‌ها را اشاعه دهد.

اندیشکده بروکینگز همچنین نشست‌های بحث و مناقشه‌ بسیاری درباره ضربات پیشگیرانه برای مقابله با تهدیدات تروریستی و کشورهای حامی تروریسم و همچنین تدوین استراتژی جهان شمول برای جهان پس از جنگ سرد و آینده‌ای بدون سلاح و سیستم‌های پدافند موشکی برگزار کرد.

تالبوت توضیح می‌دهد که چگونه هر روز که می‌گذشت، نقش اندیشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی در آمریکا اهمیت و مرکزیت بیشتری می‌یافت، چون هر روز بیش از پیش به منبع اصلی اطلاعات و تجارب و مهارت‌ها برای بازیگران عرصه سیاست و تصمیم گیرندگان سیاسی و فراتر از آن دنیای رسانه‌ها به ویژه روزنامه‌ها و روزنامه‌نگاران تبدیل می‌شدند، چون گزارش‌ها و تحلیل‌های آنها به شکلی اساسی راهنما و راهگشای اعضای کنگره در رسم سیاست‌های قانونگذاری در کشور بود و در نگارش گزارش‌های خود بر تحلیل‌ها و تفسیرها و گزارش‌های روزنامه‌ها تکیه اساسی داشتند.

نظرسنجی صورت گرفته میان اعضای دو مجلس سنا و نمایندگان آمریکا و همچنین روزنامه‌نگاران و خبرنگارانی که اقدام به پوشش اخبار کنگره می‌کنند، نشان داد که حدود 90 درصد شرکت‌ کنندگان در این نظر سنجی بر این باور هستند که اندیشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی «نفوذ بسیار زیادی» در زندگی سیاسی کنونی آمریکا دارند.

همچنین یکی از نتایج تحقیق صورت گرفته توسط اندیشکده «اندرو ریچ» نشان داد که اندیشکده بروکینگز از جمله سه اندیشکده برجسته آمریکایی است که سیاستمداران آمریکایی و تصمیم گیرندگان سیاسی این کشور بر آن تکیه می‌کنند و این اندیشکده نزد آنها از مصداقیت بسیار بالایی برخوردار است.

تالبوت می‌گوید که در آمریکا به طور معمول از اندیشکده بروکینگز تحت عنوان «دانشکده بدون دانشجو» یاد می‌شود. وی ادامه می‌دهد: این اندیشکده حدود 75 کارشناس را در برمی‌گیرد که برخی از آنها نمایندگان دانشگاه‌ها به شمار می‌آیند و از تحقیقات و پژوهش‌های صورت گرفته توسط آنها به طور معمول به عنوان مرجع دانشگاهی استفاده می‌شود.

برخی از پژوهشگران اندیشکده بروکینگز صرف نظر از انجام کارهای تحقیقاتی و پژوهشی در این مرکز دارای پست‌ها و مناصب دولتی و حکومتی نیز هستند و این به آنها اجازه می‌دهد تا نظریه‌ها و دیدگاه‌ها و نتایجی که به انها دست یافتند را مورد آزمایش قرار دهند و در دنیای واقعی بیازمایند.

در اندیشکده بروکینگز بیش از 12 پژوهشگر وجود داشتند که پیشتر در وزارت خارجه آمریکا و شورای امنیت ملی آمریکا مشغول به کار بودند. یکی از این افراد «مارتین اندیک»، مدیر اندیشکده خاورمیانه «سابان» بود که پیشتر به عنوان معاون وزیر خارجه آمریکا در امور خاورمیانه و دو دوره به عنوان سفیر آمریکا در اسرائیل خدمت کرد.

تالبوت اعتراف می‌کند که همه اندیشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی خود را ملزم و متعهد نمی‌بینند که اصول و قواعد آکادمیک را در تحقیقات و پژوهش‌های خود به اجرا بگذارند و یا اینکه به صورت مستقل و غیر حزبی در تحلیل‌های سیاسی خود عمل کنند. برخی از مراکز تحقیقاتی دارای گرایش‌های سیاسی هستند و برخی دیگر سیاست‌ها و خط مشی‌های حزبی خاصی را به اجرا می‌گذارند و به این ترتیب بر تصمیم گیرندگان سیاسی تاثیر گذاشته و حتی آنها را تحت فشار می‌گذارند.

گرایش‌های فکری اندیشکده بروکینگز

تالبوت با اشاره به اینکه به باور وی اندیشکده بروکینگز اندیشکده میانه‌روی به شمار می‌آید، می‌گوید: این اندیشکده برای اینکه تحلیل‌های سیاسی و توصیه‌های خود را در جامعه آمریکا اشاعه دهد و ترویج کند، اقدام به انتشار آنها در قالب گزارش و کتاب می‌کند و هنگامی‌که احساس کند، سیاستگذاران و تصمیم گیرندگان آمریکایی زمان و فرصت لازم برای مطالعه گزارش‌های طولانی را ندارند، اقدام به انتشار خلاصه گزارش‌ها به صورت پژوهش و تحقیق می‌کند و به ندرت اتفاق افتاده که اندیشکده بروکینگز به صورت مستقیم اقدام به انتقال تحلیل‌ها و نتیجه گیری‌های خود به سیاستگذاران و تصمیم گیرندگان کند.

اندیشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی آمریکایی بر این باور هستند که تاثیرگذاری دارای چرخه‌ای است که گریزی از آن نیست. به این معنا که سیاستگذاران و تصمیم گیرندگان سیاسی از افکار عمومی تاثیر می‌پذیرند و افکار عمومی را رسانه‌ها به ویژه مطبوعات شکل می‌دهند و ماورای همه اینها سیاستگذاران و مشاوران آنها و افکار عمومی از طریق پوشش‌های‌ رسانه‌ای با قضایای سیاسی آشنا می‌شوند و از آن اطلاع می‌یابند، به همین دلیل عجیب نیست، اگر بدانیم که اکثر این پژوهشگران بخش اعظم وقت خود را در رسانه‌ها سپری می‌کنند و دستاوردهای تحقیقاتی و پژوهشی و افکار و اندیشه‌های خود را به رسانه‌ها به صورت کتاب و مقاله و گزارش ارائه می‌دهند.

برای اینکه دریابیم، اندیشکده بروکینگز نیز به اهمیت رسانه‌ها در انتقال افکار و اندیشه‌ها به طور کامل واقف و آگاه است، تنها کافی است، به این نکته اشاره کرد که در سال گذشته میلادی اقدام به تاسیس استودیویی خصوصی در این اندیشکده کرد تا محققان و پژوهشگران این مرکز به راحتی امکان انجام مصاحبه‌های مطبوعاتی را داشته باشند.

همچنین اندیشکده بروکینگز اقدام به انتشار کتابچه‌ای تحت عنوان «راهنمای رسانه‌ها» کرد تا به روزنامه‌نگاران آمریکایی در آشنایی با کارشناسان مطبوعاتی هر منطقه و ایالت از آمریکا کمک کند.

ایران در اندیشکده بروکینگز

این اندیشکده اکنون 23 پروژه را در دست تحقیق دارد که در این میان تنها در پروژه «ابتکار کنترل و تکثیر سلاح‌ها»، 34 پرونده برای ایران کار شده است. همچنین در پروژه بروکینگز برای مسائل داخلی کشورها، 3 پرونده برای ایران و در پروژه استراتژی و نظم بین‌الملل 6 پرونده و 12 پرونده در پروژه اینتلیجنس کار شده. همچنین در پروژه رابطه با جهان اسلام، 16 پروژه به طور اختصاصی به مسائل ایران پرداخته است.

مرکز سیاست خاورمیانه سابان

در سال 2002 مؤسسه بروکینگز، مرکز سیاست خاورمیانه سابان را برای ترویج درک بهتر گزینه‌های سیاسی مقابل تصمیم‌گیرندگان آمریکایی در خاورمیانه تأسیس کرد. مدیریت این مرکز را تامارا کافمن ویتس به عهده دارد.

مرکز بروکینگز دوحه

مرکز بروکینگز دوحه که در قطر واقع است تحقیقات مستقل سیاست‌محور را در مورد موضوعات اجتماعی-اقتصادی و ژئوپلیتیکی که کشورها و جوامع غالباً مسلمان‌نشین با آن‌ها مواجه هستند انجام می‌دهد؛ از جمله این موضوعات رابطه با آمریکا است. این مرکز به طور رسمی توسط شیخ حامد بن جاسم بن جبر آل‌ثانی، نخست‌وزیر و وزیر امور خارجه قطر در 17 فوریه 2008 افتتاح شد. مدیر این مرکز سلمان شیخ است.

سلمان شیخ

مرکز بروکینگز دوحه در راستای رسالت خود تحقیقات و برنامه‌ریزی‌هایی را انجام می‌دهد که عناصر کلیدی تجارت، مدیریت دولتی، جامعه مدنی، رسانه‌ها و دانشگاهیان را در موضوعات مهم سیاست عمومی در حوزه‌های اصلی زیر درگیر می‌کنند: (i) دموکراتیک کردن، اصلاحات سیاسی و سیاست عمومی؛ (ii) قدرت‌های نوظهور در خاورمیانه؛ (iii) مناقشات و فرایندهای صلح در منطقه.

ابتکار دفاعی قرن بیست و یکم

هدف ابتکار دفاعی قرن بیست و یکم (CDI 21) ایجاد تحقیقات، تحلیل و توسعه‌ای است که به سه موضوع اصلی می‌پردازند: آینده جنگ، آینده نیازها و اولویت‌های دفاعی آمریکا، و آینده سیستم دفاعی آمریکا.

ابتکار دفاعی قرن بیست و یکم از اطلاعات حاصل از مراکز منطقه، از جمله مرکز آمریکا و اروپا، مرکز مطالعات سیاست شمال شرقی آسیا، مرکز تورنتون چین، و مرکز سیاست خاورمیانه سابان استفاده می‌کند و این کار ادغام اطلاعات منطقه را امکان‌پذیر ساخته است.

پی. دبلیو. سینگر نویسنده کتاب "سیم‌کشی برای جنگ" به عنوان مدیر ابتکار دفاعی قرن بیست و یکم، و مایکل ای. اوهانلون به عنوان مدیر تحقیقات کار می‌کنند. استفان پی. کوهن محقق ارشد و وندا فلبا-براون نیز با ابتکار دفاعی قرن 21 همکاری دارند.

سینگر - کوهن


اوهانلون

آموزش اجرایی بروکینگز

در دوران ریاست بروس مک‌لاری بر بروکینگز در دهه 1980، مرکز آموزش سیاست عمومی (CPPE) برای برگزاری کنفرانس‌های کارگاهی و گردهمائی‌های عمومی به منظور گسترش مخاطبین برنامه‌های تحقیقاتی ایجاد شد. در سال 2005، نام این مرکز به مرکز آموزش اجرایی بروکینگز (BCEE) تغییر داده شد و با شروع به کار دانشکده کسب‌وکار الین در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، این نام کوتاه شده و به آموزش اجرایی بروکینگز (BEE) تغییر پیدا کرد.

ساختمان‌ها

ساختمان اصلی این مؤسسه در سال 1959 در خیابان 1775 ماساچوست ساخته شد. در سال 2009، بروکینگز ساختمانی را در آن طرف خیابان خرید؛ این ساختمان یک خانه مجلل بود که در سال 1922 توسط خانواده اینگالس براساس طراحی جول هنری دسیبور ساخته شده بود. این ساختمان در حال حاضر دفتر رئیس مؤسسه بروکینگز را در خود جای داده است.

تأمین‌کنندگان مالی

در پایان سال 2004 مؤسسه بروکینگز دارائی‌هایی به ارزش 258 میلیون دلار داشت و 7/39 میلیون دلار هزینه می‌کرد. بودجه این مؤسسه در سال 2009 به بیش از 80 میلیون دلار افزایش پیدا کرده بود. بزرگ‌ترین تأمین‌کنندگان مالی آن عبارت‌اند از بنیاد فورد، بنیاد گیتس، سناتور دیان فینشتاین و همسرش ریچارد سی. بلوم، بانک آمریکا، اکسون موبیل، تراست خیریه پیو، بنیاد مک‌آرتور، شرکت کارنگی، و دولت‌های آمریکا، انگلیس، ژاپن، قطر، جمهوری خلق چین و کلمبیا.

بودجه تحقیقاتی اندیشکده بروکینگز سالیانه به حدود 40 میلیون دلار می‌رسد که اکثر آن از ثروتی که بنیانگذار این مرکز از خود برجای نهاده است، این درحالی است که موسسات و مراکز و شرکت‌ها و افرادی نیز هستند که به این مرکز در انجام فعالیت‌های پژوهشی‌اش کمک می‌کند و در این میان این مرکز دارای درآمدهایی از فروش سالیانه حدود 50 جلد کتاب می‌باشد.

منابع:

1. http://www.eshraf.ir/1522

2. http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%A4%D8%B3%D8%B3%D9%87_%D8%A8%D8%B1%D9%88%DA%A9%DB%8C%D9%86%DA%AF%D8%B2

3. http://www.brookings.edu

4. http://www.brookings.edu/about.aspx

5. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9804E4D61F3FF936A25756C0A96F958260

6. http://www.brookings.edu/experts/shaikhs

7. http://www.brookings.edu/experts/mcclellanm.aspx

8. http://www.brookings.edu/about/history/robert-s-brookings

9. http://en.wikipedia.org/wiki/Strobe_Talbott

10. http://en.wikipedia.org/wiki/P._W._Singer

11. http://en.wikipedia.org/wiki/Saban_Center_for_Middle_East_Policy

12. http://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Armacost

13. http://en.wikipedia.org/wiki/Kermit_Gordon